SWR4 Abendgedanken RP

SWR4 Abendgedanken RP

Heute kommt der Hans zu Wort, de Hannes. Er ist ein wasch-echter Rheinhesse und redet in seiner Muttersprache von Advent und Weihnachten, er hott´s vun Advent unn Woihnachte. Net vun frieher, sondern vun heit. O-Ton Hannes: „Was Spass macht, geheert zu Woihnachte – unn: Baufdisch, isses widder erum.“

Teil 1
Ehr werrn de Hannes net kenne. Er iss en rischdischer Rhoihess. Graderaus unn meischdens e bissje neewedroo. Wann de awwer genau heeheerst, endeckste in dem, was er saacht, veel Wahrheit.
Isch lossen heit emol zu Wort komme.
Du host joo jetzert werklisch die Wahl. Des haaßt eischentlisch hoste gar koo Wahl meh, weil se joo all bei dem Adwents- unn Woihnachtsgeduudel metmache. Unn wer will sisch schunn ausschließe?
Awwer du musst disch entscheide.
Machste en Adventskronz odder machste koone? Wonn de oone machst, machsten selwerster odder lässten mache? Unn donn, wie? Also es letschte Johr war er joo meh goldisch, unn du hängst eischentlisch doch om gude allde Rot. Awwer dess basst jetzt net so zu de nei Wohnzimmergarnidur, die iss joo hellblau. Mer kennt
en dunkelblau mache. Awwer des harmenierd net met dene Duklasstanne, die wo so silwerisch glitzere, unn an dene doi Herz hängt. Also Duklass solltes schunn soi. Die halle aach länger. Vielleischt hellbau met eme Schlopp, wo so e bissje Silwer drenn iss. Ja, dess kennt´s soi.
Du host jetzert werklisch die Wahl.
Unn die Entscheidunge werrn jedes Johr schwierischer.
Nemmen doch noor emol de Nickeloos. Dess war doch frieher e gonz oofach Sach. Der iss in de Nacht zum 6. Dezember kumm, hott die Stiwwel vollgemacht unn de Kees war gess.
Heit mussste disch entscheide zwische Nickeloos unn Santa Klaus.
De Nickeloos kam, wie die Kinner kloo war´n - bestellt bei de Studentevemittlung – met Sack unn Knescht Rupprescht, heit kimmt de Santa Klaus met eme Gespann met Renndiere aus Alaska – denk: aus Alaska noo Rhoihesse, – unn donn brauchste noch en Schornschte fer den Borsch unn en Kamin. Debei hawwe mer Fussbodenheizung.
Unn doi gude allde Stiwwel duhn´s aach net meh, du brauchst jetzt neierdings Strimp am Kamin – wonn de oone host. „Noo Oppa“, hott´s Enkelsche gesaat, „die Schantall unn die Schackelin unn de Käwwinn, die hänge all ehre Strimp an de Kamin unn doo duht de Santa Klaus donn die Geschenke enenn...“ Die Baumärkte rund Meenz hawwe des Dilemma voll erkannt unn die kaufwillische Oppas unn die Santa-Klaus-fixierte Enkelscher als Klientel im Blick unn biete ooner wie de onner Kamine oo – ohne Schornschte, den musste der dezudenke - aawer met elektrisch Feier. Die
Hooke fer die Socke sinn schunn droo. 69.95. Alla gud, also en Kamin.
So fängt der Krom oo.
Du host werklisch die Wahl.
Debei hoste noch gar net an de Außeschmuck gedenkt.
Vun weesche wie´s letschte Johr...
De Nochber Willi hott joo gleisch-gezoo met soine Lischterkette bis unners Dach unn soine glitzerische Boom im Gaarde.
Doo muss isch dissjohr was nooleje.
Isch muss misch jetzt entscheide.
Noo, noo, net was ehr moonen. Ob isch den lumbische Swippbooche ausem Erzgebirsch uffstelle soll odder des Laternsche vunn de Tante Elliiese? Doo konn isch joo noor lache. Schließlisch geht´s um Woihnachte. Doo falle die Entscheidunge in gonz onnere Dimensione.
Hänge mer en Santa Klaus met vier odder met acht Renntiere an de Balkon odder doch liewer Schneewittsche und die siwwe Zwersche? Dess steht zur Wahl.
Moi Fraa iss joo meh fer de Nickeloos, also de Santa Klaus. Sie kimmt donn immer mem Relischiöse. Die siwwe Zwersche käme net in de Biewel vor. Isch binn doo joo sehr großzüschisch, also libberal.
Was Spass macht, geheert zu Woihnachte.
Uff jeden Fall habb isch die Steckdoose schun im Auguscht gesetzt. Wissen ehr, was dreihunnertzwoo Meter Lischterkette fer Steckdose brauche...
Also weesche dene muss isch net meh bei de Baumarkt.
Noor weesche m´Kamin.
Unn donn konn die Addwentszeit kumme. Isch bin gerischd.
De Hannes hott´s noo de Mussick devun, wie schnell s´immer Woihnachte werd unn vun de Hektik...

Teil 2
De Hannes hott´s Wort
Isch waaß net, wie´s eisch geht, awwer des große Fescht kimmt immer so pletzlisch.
Baufdisch iss Woihnachte.
Heit in vier Woche hawwe mer´s schunn hinner uns.
Awwer dissjohr iss de Krom besonners heckdisch. Es sinn joo noor drei Woche Adwent. Doo hoste disch kaum erumgedreht, schunn iss Woihnachte. Ehr werrn´s erleewe.
Ei doo muss mer doch die Zeit e bissje strecke unn mindeschtens im Auguscht, September die erschte Leebkuche unn so´n klitzekloone Schokoladenickeloss kaafe. Sunscht iss joo on Woihnachte iwwerhaupt nix droo.
Heer mer uff, was e Hektik.
Zwoo, drei Woihnachtsmärkt, oomol noo Meenz unner de Dom fer die Krumbeerpannekuche met Äbbelbrei, die Woihnachtsfeiern vun de Turner unn de Fußballer, vun de Gesangvereine, vun de Kerschechör´, die Angler, die Siedler, de Keeschelklub, die Grundschulkinner, de Alldenachmiddaach vun de Gemoo unn vun de Kersch – unn dess alles sollste in drei Woche unnerkrie.
Unn doo hoste jetzt noch gar koo Geschenke kaaft.
Unn alles misst joo e bissje ruischer werrn, beschaulischer, saacht de Parre immer, mediterraner , noo medditatiefer, also meh so vun innewennisch, relischiös halt. Unn doo habb isch jetzert fer moi Lissbett ein wunnerbares Geschenk gefunn, besinnlisch, voll Ruh´unn Entspannung, so hott´s im Prospekt gestann. Sie krieht an Heilischoomend en Zimmerbrunnebuddha,
So en kloone Buddha, hockt doo met soim Bäuschelsche, achteverzisch Zentimeter hoch, unn aus soine Händ sprudelt´s Wasser unn befeuscht´t die Luft in de Wohnstubb unn macht e rischdisch woihnachtlisches Wellnessklima.Unn aach soi fried-lisches Läscheln animiert zum Wohlfühle unn später velleischt aach zu einem Yogakurs.
Lachen net, soo hott´s doo gestann. Neuneachtzisch Euro. Doo iss doch nix degeje ze saache. Des geschnitzt Kruzzifix in unsere Kisch aus Owwerammergau war veel deierer.
Heer mer uff, dess hätt met Woihnachte nix ze due. Ei allemol, so e kloo Buddhasche iss doch relischiös, odder? No, unn die korz Zeit im Johr werd´s doch so e Kruzzifix aach met eme Buddha aushalle – sie hunn´s doch in dene Daa all vum Friede, odder?
Nadierlisch stelle mer´n an Oschtere net uff. Doo hawwe mer joo die Hinkelscher und die Häsjer unn die geschnitzte Blummekinner-
scher unn die Schnapseijerscher, ei ja, Oschtere halt.
In dere korze Zeit musste aach noch an de Boom denke.
Jed´Johr de selwe Stress. Nemme mer en gonz normale Tanneboom fer weenisch Geld von de junge Union odder en klassische Duklasstonneboom fer deier Geld vom Gärtner um die Eck? Odder stelle mer doch liewer den ausem Baumarkt uff, zum Zesammeklabbe, du moonsch, es wär´n eschte Tonne, es iss awwer Plastik?
Es letscht Johr hadde mer donn drei, isch hatt seerscht den aus Plastik, donn hott moi Lissbett oone vun de Junge Union kaaft unn am Schluss kam unser Dochter met ener Duklasstonn: „Gell, Babba, isch habb gedenkt, dissjohr emol was Besonneres, wo doch eier zwett Enkelsche gebor´n iss...“ Also hab isch moin Plastik-tonneboom bei de Angler im Hittsche uffgestellt, unn was hadde mer en Spass bei de Woihnachtsfeier.
Doo fällt mer en, isch wollt joo noch bei unsern Parre weesche so ´ner besinnlische Geschischt fer die Angler...
Was e Hektik...
Unn soll isch eisch was saache: Baufdisch isses widder erum...

Teil 3
Was bleibt vun Woihnachte?
Isch muss em Hannes, dem alte Dummbabbeler jo reschtgewwe. So denke die Leit.
Was Spass macht, geheert zu Woihnachde.
Unn: Baufdisch isses widder erum.
Unn isch, isch froo donn jedes Johr: Was bleibt vunn Advent unn Woihnachte. Ja, was bleibt?
Es bleibt in jedem Johr e riesisch Sehnsucht noo Zärtlischkeit.
Doo misst ebbes soi, was ebbes gonz onneres iss, wie dess, was alsfort iss.
Also koo Hektik unn Owwerfläschlischkeit, koon Kaufrausch unn koo Rennerei, koon bombastische Flitterkrom unn koo Hetzerei um Ausstattung unn Dessein.
Zärtlischkeit halt.
Isch nemm mer Zeit fer disch.
Du bist mer wischdisch.
Wie geht´s der donn heit?
Was machen die Kinn?
Konn isch der ebbes helfe?
Kumm, isch nemm disch emol in de Arm unn drick disch.
Hock disch hee, isch habb der ebbes Gutes gekocht.
Guck, isch habb Spritzgebackenes gemacht, dess hoste doch als Kind schunn so gern gess.
Genau dess iss es, was isch brauch. Was vor allem die Pänz werklisch brauche, ooch jeder halt. Zärtlischkeit, mir Rhoihesse saache: Geheischnis.
Isch vezehl eisch vum Nochber Heinrisch.
Er iss schunn long doht.
Iwwer achtzisch isser worr unn am Schluss war er schwer klabbrisch.
Was hawwe mer iwwer de Nochber Heinrisch immer gelacht, immer en Witz uff Laacher, immer gut druff, immer graderaus unn ehrlisch, unn immer hilfsbereit, en rischdische Nochber halt. Er war ooner vun dene weenische, die in dere braune Zeit ebbes gonz onneres gedenkt unn gesaacht hawwe, demokratisch, links. Er hott´s iwwerlebt.
Er war ooner vun dene kloone Bauern, wie´s in de Zeit no´m Kriesch in Rhoihesse veel gebb hott, e bissje Ackerland, e paar Wingertscher, zwoo Kieh, en Gaade – er awwer hatt sisch met soiner Fraa e wirtschaftlisch Nisch geschaffe. Kummere – Gurken! – hawwe se oogebaut unn se uffem Wochemarkt in Idar-Owwer-stoo vekaaft. Hegefahr sinn se inneme alte Dreirad, Goliath.
Die Kummere sinn am Omend vorm Marktdaach sortiert unn donn innere alte Weschbrenk – einer Zinkbadewanne! – geschrubbt unn gewesch worr´n.
Unn donn stand isch doo met moine finf odder siwwe, acht Johr neewer de Weschbrenk unn er hott gemerkt, dess isch die alte Stickelscher unn Geschischtscher gern geheert habb unn hott geschrubbt unn gewesch unn sortiert – unn vezeehlt.
Später hadde mer uns aach oft on de Köbb, weje de Relischion – awwer er hott nie ebbes geeje moin erwachende Glauwe gesacht.
„Wammer fer die Mensche sinn, ziehe mer an oom Strang, moin Bub,“ war soi Wort, dess waaß isch noch gonz genau.
Heit waaß isch, dess isch vun ihm Toleranz gelernt habb, long bevor isch des Wort gekennt habb – unn Humanismus, Mensche-freundlischkeit halt.
Es war en ganz diesische Nowemberdaach, en Sunndaach, moi-jends e bissje Newwel, donn e bissje genieselt, alles schee dritschdrebbelnass. Es war en Sunndaach.
Die neie Wintersache hatt isch zum erschte Mol oo, isch konn finf gewese soi. De Freund Peter kam middaachs: „Doo owwe hinnerm Friedhof issen Schäfer met Schoof unn vier Hunde, die hawwe kloone Hundscher, gehste mit?“
Ei allemol bin isch met - in de neie Klamotte, dorschs Gras unn iwwer die Schwolle unn omends habb isch´ausgesieh wie so e kloo Wutzje.
Donn erscht habb isch´s gemerkt.
Isch bin net hoom.
Isch bin bei de Nochber: „Wie siehst du donn aus? Ei, wo kimmst du donn her?“
„Isch war bei dene kloone Hundscher vum Schäfer hinnerm Friedhof. Isch werd net noor geschennt, die Sache sinn gonz nei, unn jetzert isses schunn dunkel. Isch habb Ängscht.“
Unn donn hott er gesacht, de Nochber Heinrisch:
„Du brauchst koo Ängscht se hawwe, isch redd´met de Annlies, doiner Mama.“
Er hott misch an moiner Hond genemm unn iss met mer eniwwer.
Sie hawwe schun uff misch gewaart.
Was er gesaacht hott, drauß uff de Trepp zu moiner Mutter, waaß isch net. Isch habb´s net geheert.
Awwer beim Bade hott se zu mir gesacht:
„Du host Glick, dess de so gute Freunde host. Merk´der´s.“
Sieh´n er, dess brauch isch.
Dess doo ooner iss, der wo misch kennt, unn der wo aach koo große Worte macht, der wo oofach doo iss unn sacht: „Isch loss disch net alloo.“
Unn dess bleibt aach dissjohr widder vun Advent unn Woih-nachte: Doo iss ooner gonz uff meiner Seit´, still und unerkannt. https://www.kirche-im-swr.de/?m=240
weiterlesen...